Собрано од Старец Алипие од Капсала

Преведено од оригиналното грчко издание, издадено од Orthodox Kypseli, Солун, 2023

„О Пресвета Богородице, надеж на сите христијани, заштити, чувај и спаси ги оние кои ја полагаат својата надеж на Тебе.“

„Кога ќе кажеш, ‘Моја Богородица’, ќе најдеш утеха.“

– Старец Савва

Од раскажувањата на Старец Савва

Кога бев дете, ја скршив раката. Моја мајка, вдовица, ме качи на магаре и ме однесе во соседното село кај еден лекар, кој ја намести во гипс. По патот ме праша:

„Дали, можеби, направи некој грев, па Бог дозволи ова да ти се случи?“

„Не, мајко!“

„Дали си крадел? Лажеше ли? Размисли добро.“

„Не, мамо!“

„Можеби виде некој стар човек, слеп или инвалид, и се подбиваше со него? Дали затоа ти се случи ова?“

Со такво христијанско воспитување нѐ растеше.

Другпат, седев со прекрстени нозе. Постариот брат ми удри еден благ шамар и ми рече:

„Спушти ја ногата! Така да седиш пред дедо и мајка е како да велиш: ‘Немам потреба од Бога.’“

Татко ми умре млад. Ние останавме шест сирачиња. Во времето на Малоазиската катастрофа, двајцата најстари браќа беа на воен фронт – тешки времиња. Кога влегов во војска, тешко се разболев од тифус и пневмонија. Треската не попушташе, и останав во болница со месеци, во изолација. Сите велеа: „Ќе умре.“ Дозволија мајка ми да остане со мене.

Една ноќ, во сон видов дека држам икона на Богородица. Мајка ми ме слушна и рече: „Тоа е од треската... блада.“ Следниот ден треската спласна, оздравев, и лекарите се зачудија... Мајка ми беше покрај мене – Господ да ѝ даде покој – таа секогаш во овој живот се трудеше за доброто. Бог ме излекува! Пресветата Богородица имала друга цел за мене: да ме доведе до покајание и ми подари живот.

По воената служба отидов во манастирот на Свети Георгиј (Епаносифис). Ноќе, за време на утрената, беше толку трогателно, што ми се чинеше како Бог лично да е таму и монасите да разговараат со Него.

Ми дојде мисла: ова е најдобриот живот – и решив да станам монах.

Кога ѝ го кажав тоа на мајка ми, ми рече:

„Синко, зошто не останеш со другите, да се ожениш и да живееш како нив?“

„Не, мајко, решив...“

„Ако тоа го сакаш, оди – имаш мој благослов...“

Верувам дека никогаш не ја нажалив. Таа секогаш ми го даваше својот благослов, и тој благослов ме покрива до денес. Примете го благословот на вашите родители, и раката Божја ќе биде со вас.

Отидов во Манастирот Лонговарда (на Живоносниот Источник) на Парос. Кога пристигнав – какво изненадување! Над манастирската порта, „Поширока од небесата“, Богородица, со раширени раце ги пречекуваше сите...

Станав послушник кај отец Пангратиј во градината. Тој имаше голема љубов кон Богородица и секогаш кога ќе го изговореше нејзиното име, плачеше...

Се замонашив и го добив името Савва. Потоа избувна војната (1940) и беше прогласена мобилизација. Деветмина монаси заминавме да ѝ служиме на татковината.

Го прашав старец Филотеј Зервакос, игуменот:

„Јас бев артилерец; сега пак ќе бидам на фронтот, ќе гаѓам. Може ли тоа како монах?“

„Што зборуваш, оче? Ние се браниме. Ќе се бориш како што треба. Италијанците и Германците ќе дојдат и ќе ја обесчестат мајка ти, сестра ти...“

Стигнавме во Пиреја, потоа во Солун. Го соблеков монашкото расо, се избричив, облеков воена униформа и се тешев себеси:

„Добриот живот го прави монахот. Сега одиме за Верата и Татковина.“

Така најдов мир...

Во логорот немаше стакла на прозорците... Италијански авиони нѐ бомбардираа, сирени завиваа, разурнување, урнатини, мртви... пустош насекаде. Еден ден видов еден противвоздушен стрелец како собори два италијански авиони – беше одличен стрелец. Првиот ден, во касарната ја забележав иконата на Свети Димитриј, цела во прашина, и кандилото покриено со пајажина. Ја исчистив и ја запалив светилката. Сите беа радосни и ми дадоа пари за масло. „Пријатели,“ им реков, „ајде да купиме икона на Богородица...“ Веднаш се согласија и собраа 150 драхми. Ја купив иконата „Достојно ест“.

Еднo попладне излеговме во градот, некаде кај Белата кула. Еден војник од Пиреја забележа бордел и нѐ убедуваше да одиме. Јас му извикав: „Не!“, велејќи дека не знаеме дали ќе се вратиме живи од војната... Другите ме послушаа и си отидовме... но тој отиде и згреши со блудница. Следното утро, италијанска граната – некако – помина низ прозорецот и го уби токму него, кој претходниот ден отиде во борделот.

Ме испратија на стражарска должност со противвоздушни топови кај мостот на реката Струма. Во пролетта 1941 маршировавме низ планините кон Аминтајо и Костур. Движењата на нашата чета се одвиваа ноќе – тешкотии, немање храна. Бегалците од Мала Азија и Понтијците ни носеа храна... им благодарам. Еден ден пренесувавме муниција и артилериски топови. Близу едно село, три деца, на возраст од 10–15 години, копаа грав и пееја химни од Акафистот. Каква радост почувствував – беа како мали ангели. Не одев ни 50 метри, а германски авиони почнаа да бомбардираат. Страшно! Со свои очи видов! Една бомба падна веднаш до децата, но не експлодира. Се одби и падна на долната тераса, каде што направи огромна јама, со чад... прашина... остатоци...

Децата останаа неповредени! Ете го чудото на Пресветата Богородица! За време на битката, токму во мигот кога ме испратија да јавам за муницијата, граната падна во ровот – токму на местото каде што бев. Бог повторно ме спаси!

По повлекувањето отидов на Света Гора кај старец Авимелех (во Мала Света Ана). Останав околу два месеци и слушнав многу духовно полезни нешта. Се запознав со братството на Данилеите, со отец Герасим Псалмопевецот и старец Јосиф Спилеот. Старец Авимелех ги имаше и светите мошти на светителите Дионисиј и Митрофан, кои ги целивав.

Во пештерата каде што светителите се подвизуваа, моштите мирисаа благоухано... и тој ги пренесе во својата келија. Денес не знам каде се. Животот на старец Авимелех беше премногу подвижнички; не можев да го издржам, па ми рече да се придружам на општежителниот живот во манастирот Констамониту.

Кога отидов во Солун поради лекување, бев заробен од партизани и затворен во Литохоро. Ми ставија пиштол на глава и ми се закануваа. Не се уплашив. „Слушајте,“ им реков, „јас сум повеќе Грк и патриот од вас, и не се плашам од смрт. Јас сум монах и служев, борејќи се за татковината...“ Решија да ме погубат како шпион. Германски авиони дојдоа и го бомбардираа метохот на Свети Дионисиј, каде што бев затворен. Ништо не остана исправено... но Бог ме спаси.

Пешки стигнав до манастирот Свети Дионисиј на Олимп. Малкуте стари монаси таму ме примија и ми дадоа засолниште. Ноќе, додека го читав Акатистот на Пресветата Богородица, Германците дојдоа и ги зедоа непроценливите реликвии на манастирот. Ја качивме големата икона на храмот на товарно животно, но наскоро падна, и еден Германец ја фрли настрана. Јас ја зедов – никој ништо не ми рече – и ја носев на грб сè до Литохоро, каде што ја предадов на првиот селанец што го сретнав. Германците поставија динамит и историскиот манастир Свети Дионисиј на Олимп беше разнесен... куп урнатини...!

По еден и пол месец затвор, бев пуштен. Пешки, со преноќување некогаш по манастири, некогаш по домови на христијани, конечно стигнав на Парос, во мојот манастир... но не најдов мир и си заминав. Отидов во манастирот Свети Мелетиј на Кифаирон во Атика, каде што останав осум години.

Голема е благодатта на Свети Мелетиј. Еден ден, додека месев леб, дојде млад вооружен партизан и почна да ме прашува за Црквата: „Каде си Го видел Бога?“ Му реков многу нешта, како што ме просветли Бог, но тој упорно противречеше. Потоа отиде и, во капелата, виде една мртва пеперутка. Откако се увери дека е мртва, рече: „Боже, ако постоиш, нека полета...“ И, о чудо! Пеперутката се крена и одлета. Тој пребледе и се врати да ми каже што се случило. Јас Го прославив Бога и му реков: „Синко, зарем не ти реков дека нашиот Бог е жив?“

Донесоа една бесомачна девојка од селото Даримари. Четвртина час пенеше на уста и се превиткуваше на гробот на Свети Мелетиј. Потоа стана, се прекрсти и оздраве.

Еден мирјанин што работеше во манастирот, познат по својот гнев, постојано ги пцуеше монасите: „Ќе ве изгонам, и кучињата ќе ве изедат.“ Германците го заробија и, откако го погубија не далеку од манастирот, го фрлија телото и го покрија со камења. По неколку дена, кога го најдовме, кучињата веќе му ги јадеа остатоците. Тажна глетка...

Во 1946 година отидов во Кавсокаливија на Света Гора, кај свети Евстатиј, кај старец Ананиј, и останав една и пол година. Додека чекореше по патеките, можеше да ја чуеш молитвата на подвижниците:

„Радувај се, Света Горо Атонска, радувај се. Радувај се, татковино на оние што немаат земна татковина. Радувај се, најблагоухан граде на Богородица. Радувај се, школа на добродетелите и философијата. Дојди да се збогатиш, зашто тука има вистинско богатство на мудрост, големо сокровиште, од кое полза имаат само благочестивите...“

(Јеромонах Јеронимос од манастирот Свети Павле, 1894–1920)

Манастирите на Света Гора имаа прекрасен обичај секоја сабота во своите претставништва во Кареја да делат милостиња на подвижници, отшелници, сиромаси и работници. Давале храна, мешунки, леб, маслинки, вино и друго.

О, каков возвишен идеал за душата на секој човек – да дава милостиња. О, блажена ЉУБОВ, каде е сега љубовта...? Молете се овој обичај, востановен од светите основачи, повторно да се врати. Сигурен сум дека тие тагуваат бидејќи љубовта исчезна меѓу нас.

Епископот на Атика го укина манастирот Свети Мелетиј и го претвори во женски манастир. Јас си отидов, и по краток престој во манастирот на Пророк Илија во Амфиса и во манастирот Сагмата, дојдов во Светиот манастир Пантократор на Света Гора. Неколку години служев како гостопримец.

Подоцна си заминав и останав во ќелијата на Светите Атанасиј и Кирил, што му припаѓа на Светиот манастир Григориј, во пределот Адеин, северно од Кареја, на 40 минути пешачење. Тоа беше летото 1976 година. Кога првпат пристигнав, најдов стара руска икона на Ангел Чувар од 1903 година. Беше правлива, ја исчистив и ја закачив на вратата на ќелијата. „Свет Ангеле,“ реков, „ова е твоето место; ти ќе бидеш мој заштитник.“

Таа ноќ, додека ја извршував молитвата со бројаница и ја служев Утрената, почувствував како да сум задремал. Слушнав чекори и некого како кади, движeјќи се од параклисот кон собите... Одеднаш, вратата сама се отвори. Се разбудив и станав исправен – и што видов! Токму како што беше прикажан на иконата – истиот ангел, во син стихар, со кадилница и свеќа – влезе во собата и ме оклади. Потоа исчезна. Душата ми се исполни со радост!

Утредента дојде отец Нектариј, мојот сосед, и му раскажав. Тој ми рече: „Затоа што го почести ангелот ставајќи ја неговата икона на вратата, тој дојде и те почести со тоа што те оклади. Не се сомневај; ѓаволот не може да даде таква радост и мир. Тој носи само вознемиреност, страв и немир во душата.“

Во 1977 година отец Герасим од скитот Кутлумуш ми подари рачно насликана икона на Пресвета Богородица. Ја ставив во полица над мојата постела, исправена, додека да можам да ја испратам по пошта на едно семејство. Подот беше стар. Се скрши една штица и додека ми падна ногата, ја удрив страната. Со болка едвај носев вода од чешмата на 50 метри. Греев тула и ја ставав на страната за да се ублажи болката. Ноќе, за време на молитвата, слушнав тропање во шкафот – тик-тик – како рака да чука.

Се збунив – што може да биде? Немаше мачка, ниту глушец, ниту верверица. Местото беше запечатено со камени ѕидови. Но невидлива рака продолжуваше да тропа... Направив крсно знамение и го отворив. Иконата на Богородица, што беше исправена, лежеше на страна. Ја целив со радост и пеејќи „Достојно ест“ ја ставив во иконостасот на параклисот. Од тој миг веќе не чувствував болка – бев исцелен!

По некое време, повторно се скрши штица и повторно се повредив. Една ноќ во сон видов како топка од светлина слегува од небото и ме погоди токму во болното место. Страшно доживување. Се разбудив како парализиран. „Слава Богу!“ извикав. Ги помрднав рацете и нозете... Болката исчезна! Скокнав на нозе, благодарејќи Му на Бога. Неверојатно – бев излечен!

Додека им се молев на Светите Атанасиј и Кирил, почувствував како рака нежно ме тапка по грбот, и душата ми се исполни со радост. Утредента отидов во ќелијата Буразери и му раскажав сè на старец Харалампиј, кој подоцна стана игумен на Светиот манастир Дионисиј. Тој се восхити, стана и ме целив по главата.

Старец Савва обично немаше ученици, но во 1984 година направи исклучок и ме задржа мене, недостојниот Алипие.

Тогаш имаше 70 години и страдаше од срцева слабост и флебитис. Во 1986 година Светиот манастир Пантократор ме постави во ќелијата на Свети Николај и Свети Никодим Агиорит во Капсала, каде што Свети Никодим живеел од 1794 до 1805 година и ги напишал најголемиот дел од своите дела. Кога првпат ја видов црквата на Свети Николај, бев преплавен – неопислива радост почувствував. Моето световно име беше Никола, и по шест години повторно го најдов својот светител. Наспроти неа беше ќелијата на Свети Теофил Мироточив. Отидов таму и радосно реков: „Старче Фануриј, моето име беше Никола, а сега, со мојот Старец, станавме твои соседи. Радоста ми е неизмерна!“

Тој ми одговори: „Разбирам...“ и почна да ја раскажува својата приказна: „Бев 15-годишен кога моите родители ме испратија од Романија на Света Гора. Последните зборови на татко ми беа: ‘Синко Василе, те предаваме на Богородица. Живеј во послушание и трпение, за да Му угодиш на Бога, и Он да нѐ спаси нас, твоите родители, преку твојот свет живот.’“

Триесет години живеев во романскиот скит на Свети Јован Претеча. Подоцна решив да се подвизувам во Капсала. Светиот манастир Пантократор ми ја даде оваа ќелија. Кога првпат ја видов црквата, на иконостасот го забележав Свети Василиј. Го прашав старешината на манастирот, кој беше со мене, и тој ми рече: „Да, ќелијата е посветена на Свети Василиј, но бидејќи моштите на Свети Теофил се погребани тука, позната е како Ќелија на Свети Теофил.“

Во првите денови работев на чистење на изворот, градината и патеките, скратувајќи од службите за да имам време. Една ноќ имав видение: кипарис покрај црквата паѓа и ја руши куполата. Помислив: „Како ќе го поправам ова? Каква штета се случи!“ Тогаш, на 30–40 метри од патеката, видов епископ во архијерејски одежди и монах. Личеше на Свети Теофил. Само монахот ми проговори строго: „Не ги занемарувај монашките должности. Ние ќе се погрижиме за ќелијата.“

О, Пресвет Господи, Ти си љубов! Старец Паисиј, кој ни ја предаде оваа ќелија на Свети Николај, се упокои слеп. Тој секогаш Го славеше Господ од сè срце и често велеше со солзи: „Пресвет Господи, Ти си љубов...!“

Се сеќавам, еднаш во 1986 година, отец Арсениј нè посети и ни раскажа: „...Сестра ми тешко се разболе од рак и лежеше врзана за постела, со големи болки. Кога ја видов како Го слави Бога и Го молеше за уште повеќе болка, се зачудив и се засрамив. Толку години сум монах, а не можам да издржам ни забоболка, иако во Псалмите читам: ‘Дај ни помош во неволјата.’ Свети Јован Златоуст вели: ‘Најскапоцениот благослов за телото е здравјето; но кога Бог ќе допушти болест и ние ја поднесуваме славејќи Го, тогаш се простуваат гревовите. Болеста е уште поскапоцена за душата.’“

Сестра му се упокои, а тој се молеше за нејзината душа, исполнет со радост – знак на радоста што таа ја уживаше во блаженството на Небото.

Подоцна, кога страдаше од хернија и се двоумеше дали да се оперира, една ноќ во сон му се јави неговата сестра. Со строгост му рече: „Зошто се грижиш? Помажи се со масло од кандилото на Богородица и ќе оздравиш.“ Се разбуди и побара прошка од Бога за своето неверие. Се помаза и оздраве. И старецот, плачејќи, продолжи: „Бог ми ја испрати сестра ми, на мене грешниот, да ми каже што да направам...“

Чудо од раскажување кое ни го прерача нашиот сосед, отец М. од Капсала:

„Бев морнар пред брак. Додека бев сам во собата, слушнав звук како да се кине нешто, а потоа и земјотрес. Во раката најдов мал сребрен предмет — голем колку поштенска марка — со икона на свети Симеон Богопримец како Го држи Исус.“ Ја целивав малата икона пак и пак, Му благодарев на Бога и сфатив дека никој друг не го почувствувал земјотресот — се случи само за мене. Ништо не реков... кој би ми поверувал? Купив ланче и постојано ја носев. По некое време ме убедија: „Евстатиј, знаеме дека живееш христијански и не грешиш по пристаништата. Сакаме денес да излезеш со нас да прошетаме низ градот. Ветуваме — нема да има жени...“ Отидов со нив. Пиевме кафе, па пијалок, па уште еден... се опив. Отидовме во бар и на крај згрешив со блудница. Најмногу ме растревожи, кога дојдов при себе, што згрешив додека ја носев иконата. Одеднаш, на необјаснив начин, ја изгубив — токму така како што првично слезе од Небото. Горко плачев... го исповедав гревот и секој ден молев за прошка. Една ноќ, додека плачев и ја удирав главата, молејќи Го Бога да ми прости, повторно почувствував земјотрес и слушнав звук. Изгубената икона повторно ми се појави во раката. Со голема радост и солзи Му заблагодарив на Господ. Годините поминаа и во друго пристаниште се повтори сличен настан... пијанство и блуд.

Потоа иконата засекогаш исчезна. Цел живот плачев по неа. Грбот ми се повреди и страдав. Се разделив од жена ми... имавме и син... и станав монах во манастирот Свети Сава во Ерусалим. Лекарите решија операција — ми се закануваше парализа. За време на Страсната седмица, помагајќи при чистење на храмот, кренав нешто и завршив врзан за постела 22 дена во болки. Една ноќ, за време на Утрената, Го молев свети Сава: „Десет години од тебе барам трпение. Сега сум неподносливо прикован за постела, ме гледа млад монах, а манастирот му треба... што ќе биде?“

Видов дека се наоѓам во храмот, пред целото, нетлено свето тело на свети Сава. Го видов како оживува, ме фаќа за рамена и ме притиска надолу. Се фатив за неговите раце и реков: „Свети Божји, нема да те пуштам додека не ме исцелиш.“ Тој ме благослови: „Од сега си здрав.“ Се разбудив и потрчав во храмот, правејќи земни поклони пред светите мошти. Бев исцелен! Кога отидов во болницата во Вула, лекарите протестираа задоцнувањето. Ми направија рендген на грбот и кога главниот лекар ги виде снимките, молчешкум ги гледаше пак и пак. Добро ја знаеше мојата состојба... Ги подигна рацете кон небото и гласно извика, така што слушнаа сите кои беа во посета: „Голем си, Христе мој! Ова е Твое дело, а не наше. Земи ги овие снимки, оче, врати се во твојот манастир и моли се за нас.“

Чудо на Архангел Михаил што се случи во 1960-тите на отец Н., кога по триесет години неговиот Старец го испрати во неговото село во Халкидики. Некои селани го гледаа со потсмев. За време на празник, на Божествената Литургија, Архангел Михаил ненадејно се појави во сета слава и му рече на отец Н.: „Ме познаваш ли?“ Свештеникот се зачуди од неговата блескавост. Архангелот рече: „Ќе видиш што ќе се случи, за да не ти се потсмеваат повеќе.“ Кога свештеникот рече: „Горе да имаме срцата“, се издигна во воздух околу еден метар. Народот, гледајќи го тоа, падна на колена, воскликнувајќи: „Нашиот свештеник е во воздух...“ и слично. Кога рече: „Да Му благодариме на Господа“, слезе како да падна, и се чу ударот на нозете на подот. Локалниот весник го објави чудото со наслов: „Свештеник воздигнат во воздух.“

Старец Савва испраќаше протестни писма до игумани, монаси и епископи за ереста на екуменизмот. Пишуваше:

„Сметам дека е должност на секој православен христијанин да протестира против оние што имаат папистички и антиправославни гледишта и бараат соединување. Родени сме православни, родителите нѐ крстија православни, израснавме православни и сакаме да умреме православни. До кога ќе трпиме и ќе молчиме?“

Во писмо од 12 октомври 1987 до старец Теоклит од Дионисијат, меѓу другото, пишува: „И јас доаѓам да извикам за опасноста што му се заканува на Православието, а истовремено и на Света Гора, со изјавата на Патријархот дека секој е слободен да се причестува кај католици и обратно. Така фактички ја ‘пломбираа’ унијата — односно, потчинувањето на Православието под Папата. Страшно!... Верувам дека твојата опомена до моќните ќе биде уважена...

„Твојот глас ќе има тежина... Ако Патријархот не се повлече... нека не се носи светата икона на Богородица во Атина... за да не нѐ проколнуваат идните поколенија. Одговорноста, оче, е твоја... зашто си изрекол илјадници поуки и напишал многу статии. Во спротивно, целото мастило, хартија и труд ќе бидат залудни... Молам божествените Отци што ја осветија Света Гора да нѐ закрилаат од бурата на еретичките учења.“

До игумен на еден светогорски манастир му напиша:

„...Ако не го смениш курсот, наскоро ќе ја претвориш Светата Гора во обична гора, и ќе ја понесеш одговорноста и анатемите на Светите Отци. Ни велиш дека сме надвор од Црквата затоа што не го спомнуваме Патријархот. Ние сме надвор од синодот на фанариотите, Харкијанакис, Јаков... но сме во Православната Црква на Соборите, Мачениците и Светителите. Молам да сфатите уште во овој живот, а не во идниот, дека грешите што ги спомнувате папофилите кои соработуваат со папата Римски и ги гонат православните што живеат по ќелиите. Дознав дека не дозволивте ниту една Литургија во Скитот за свети Марко Ефески. Срамoта. Така ли се почитува столбот на Православието? Молам да се најдат достојни наследници на свештеномаченикот Косма Прот, зашто другиот пат води кон ‘надуени трупови во Лавра’. Нема среден пат.

— Старец Савва, немонашки монах

21 април 1991“

Грција! Избраниот народ затоа што го има Православието. За жал, тие што се на власт го газат Православието, и ние сме осудени да го претрпиме казнувањето на еврејскиот народ што го престапи Законот. Грчки народе, разбуди се! Не следете ги папофилите, зашто тие се еретици. „Ако бидете послушни и посветени, ќе ги јадете добрата на земјата…“ (Исаија 1:19).

Чиста Среда, 1989, Г. С.

Старецот Анатолиј Зилот отиде во историската ќелија „Достојно Ест“, каде што сам се палеше полиелејот, кандилата и свеќите. Тој доаѓаше во нашата ќелија за Литургија, одејќи бос. Кога Германците дојдоа во Кареја во 1941 година, нè уапсија, и јас со брат ми бевме испратени во Германија, каде што три години работевме во логор. Додека бевме затворени во Солун, таму беше и Антониос Нт., осуден за убиства и грабежи во Македонија.

Тој побара исповед. Дојде стар духовник, отец Леонидас, во малата капела во затворот, и рече: „Чедо мое, ти ги исповедаш своите гревови, јас слушам, но Бог, Кој е невидливо присутен тука, ги брише гревовите.“ Исповедта траеше повеќе од три часа. На крајот, тој го придружи духовникот до затворската врата, и што видовме? Нешто големо и чудесно! Божествена светлина го опкружи оној што се исповедаше, и изгледаше како малку да лебди, како да не ја допира земјата. Десетици затвореници беа сведоци на тоа чудо! Голема е Тајната на исповедта.

Препишувам од едно писмо чудото на големата Мајка на Православните, Богородица:

„Мојот сопруг беше атеист, и имавме граѓански брак. Детето ни беше тешко болно. Лекарите не даваа надеж. Детето умираше во интензивна нега. Болката ме натера да се молам со солзи кон Богородица: ‘Пресвета Богородице, Ти си големата Мајка. Го гледаш моето страдање. Немам никој друг на овој свет… кажи ми што да правам… моето дете умира.’ Тогаш, во мене се слушна женски глас: ‘Земи го детето дома веднаш, и една побожна жена ќе ти каже што треба да направиш.’ Беше неверојатно! Имав сигурност дека гласот беше на Богородица.“

Веднаш побарав отпуст… Се расправав со докторите… На крајот потпишав, го зедов детето во раце и се спуштив со лифтот. Борбата на мислите беше жестока: „Не требаше да го земеш детето; ќе ти умре во раце. Таму имаше надеж…“ Но си мислев: „Гласот беше толку сигурен.“

Додека излегував од болницата, една медицинска сестра ме сопре и ми даде мала белешка: „Тука живее една побожна жена, мајка на 15 деца. Таа ќе ти каже што треба да направиш.“ Бев вчудоневидена, но срцето ми беше полно со мир. Таа ги повтори истите зборови што ги слушнав од Богородица. Зедов такси, се вратив дома, го оставив болното дете кај мајка ми и отидов на адресата. Во малата соба седеше старица пред мала маса. Штом ме виде, рече: „Имате граѓански брак, и детето ви е некрстено. Како може Бог да ви помогне?“ Заплакав. Таа ме утеши: „Крсти го детето веднаш, и јас ќе се молам… Бог ќе го излечи.“ И така беше. Малиот Димитриј оздраве, со мала слабост во одењето – за да нè потсетува на чудото!

Друго чудо на Пресветата Брзопослушница…

Во 1986 година, за време на трагедијата во Чернобил, властите нè натераа да заминеме, бидејќи сè беше загадено со радијација. Со камионот, целото семејство патуваше 6.000 километри на исток за една недела. Малку пред да стигнеме кај роднините, сфатив дека иконата на Богородица, што ја зедов со нас, исчезнала… Каква несреќа…! Неутешна тага…!

Плачев… и плачев… Одеднаш почувствував топла радост. Го кренав погледот и ја видов иконата на Брзопослушница како зрачи со небесна светлина. Радоста ме преплави… Потоа иконата се издигна. Кога стигнав во селото, во црквата „Преображение Христово“, ја видов истата икона на Брзопослушница што ја видов на патот. Таа икона беше насликана пред сто години на Света Гора. Во времето на прогоните (1917–1988), христијаните ја криеле, а со Перестројката, црквата беше обновена и иконата беше вратена во неа.

Слава на Бога за сè! Ви посакувам благословено покајание. Многу поздрави од Света Гора.

„Старче, која е најбогоугодната мисла?“

„Љубов кон Бога и кон ближните.“

Да можевте да ја видите љубовта што ја покажаа грчките војници за татковината во 1940 година. Денешните Грци не знаат благодарност, туку се предаваат на самозадоволство и страсти.

Браќа и сестри на Грција, освестете се, за да не видите нешто полошо од она што ни го направија Германците.

(Ќелија на Свети Николај, Капсала)

Го гледам мојот монах, отец Алипие, по неговиот монашки постриг во голема схима. Му благодарам на Господа и се молам да му даде благодат да ја почитува Големата Схима, за да се јави на Второто Пришествие како ангел и да се застапува и за недостојниот старец Сава. Исто така, им благодарам на сите што беа присутни на чинот.

Се радувам, бидејќи Господ, и покрај мојата недостојност, ми ја даде благодатта да создадам монах. Се молев за него: „Господи, зацврсти го и дарувај му мудрост и вера, за да Ти угоди и да ја исполни својата желба да биде пример за сите, за слава Божја, и да ми направи бројаница или две. Господи, просветли ме да имам добар крај.“

– Старец Сава, немонашки монах.

Преведено од: Orthodox Traditionalist